De laatste decennia hebben veel musea installatiekunstwerken aangekocht. Conservatoren en restauratoren worden bij het verwerven en tonen van deze werken echter geconfronteerd met praktische en theoretische problemen. Het procesmatige of ruimte-afhankelijke karakter, het gebruik van vergankelijke materialen en ook de snelle veroudering van gebruikte mediatechnologieën als film en video roepen vragen op rond het beheer en behoud van deze werken. Hoe gaan musea voor hedendaagse kunst om met deze veranderlijke kunstwerken? Aan de hand van casestudies in diverse Europese musea laat de auteur zien dat gangbare conserveringsrichtlijnen en sleutelbegrippen als authenticiteit en kunstenaarsintentie gebaseerd zijn op een traditionele kunstopvatting, die uitgaat van een onveranderlijk object. Door de analyse van museale praktijken wordt een nieuw begrip van conservering ontwikkeld dat meer recht doet aan de veranderlijkheid van installaties en aan de praktijken die daarmee samenhangen. Installation art has become mainstream in artistic practices. However, acquiring and displaying such artworks implies that curators and conservators are challenged to deal with obsolete technologies, ephemeral materials and other issues concerning care and management of these artworks. By analysing three in-depth case studies, the author sheds new light on the key concepts of traditional conservation (authenticity, artist's intention, and the notion of ownership) while exploring how these concepts apply in contemporary art conservation. Based on original empirical research and cross-case analysis, this ground-breaking study offers a re-examination of traditional conservation values and ethics, and argues for a reassessment of the role of the conservator of contemporary art.